Ο κύριος Γιάννης, η Ζιζέλ και το γατάκι…

Ο κύριος Γιάννης, συνταξιούχος εδώ και δύο χρόνια τώρα, κάνει το τελευταίο πρωινό τσιγάρο του και πίνει τις τελευταίες σταγόνες από τον πρωινό γαλοκαφέ του… 
Ετοιμάζεται να βγει έξω για τα ψώνια της ημέρας…
Στα πόδια του το αγαπημένο του σκυλάκι, η μικρή Ζιζέλ, το λευκό χαδιάρικο κανίς,
περιμένει ανυπόμονα να βγει και αυτό έξω μαζί του… Αλλά έξω βρέχει πολύ…
-Θα πάρω την ομπρέλα και θα πάω για ψώνια… λέει στη γυναίκα του… 
Δε θα πάρω μαζί μου τη Ζιζέλ… Θα την βγάλω αργότερα μια βόλτα, όταν σταματήσει 
η βροχή…

Παίρνει την ομπρέλα του και φεύγει… Η Ζιζέλ τρέχει ξοπίσω του προς την πόρτα… 
γαβ… γαβ… γαβ… 
Ο κύριος Γιάννης, πηγαίνει στον μανάβη και μετά στο φούρνο της γειτονιάς… 
Δεν ξεχνάει όμως να περάσει και από το κοντινό Pet-Shop για να πάρει και τις αγαπη-
μένες κονσέρβες της Ζιζέλ… Της αγοράζει μάλιστα και ένα ωραίο κόκκαλο-παιχνίδι… 
Πόσο θα χαρεί η μικρή μου Ζιζέλ σκέφτεται…

Παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι… Συνεχίζει να βρέχει δυνατά… 
Καθώς πλησιάζει στο σπίτι, ένα μικρό, αδύνατο, πεινασμένο και μουσκεμένο γατάκι, 
τον ακολουθεί… 
Νιάου… νιάου…
Ξουτ… ξουτ… φωνάζει ο κύριος Γιάννης… 
Νιάου… νιάου… το γατάκι…
Φτάνει στην πόρτα του σπιτιού… Το γατάκι εκεί… πίσω του… Νιάου…
Ξουτ… ξουτ… και του δίνει μια δυνατή κλωτσιά… 
Νιάουουου….
Ανεβαίνει τις σκάλες και ανοίγει την πόρτα… Η Ζιζέλ πηδάει χαρούμενη επάνω του… 
Γαβ… γαβ… 

-Τι σου έφερε ο «μπαμπάς»; Έλα να δεις αγάπη μου… έλα κορίτσι μου…
-Γαβ… γαβ… η Ζιζέλ…
Έξω στο δρόμο, ακούγεται ένα συνεχές κλάμα… Νιάου… νιάου…  νιάου…
Το συνοδεύει όμως και ένας αποκρουστικός ήχος… Ξουτ… ξουτ… ξουτ…

Ο κύριος Γιάννης αγαπάει πολύ τα ζώα… 

Κοσμάς Λεοντιάδης